Ik krijg een krop in mijn keel. De kleine meid is nog geen vier. Dit is haar realiteit, nu... Het duurt geen vijf seconden voor een tweede begint te vertellen en een derde, over een bange papa of grote broer, over agenten en pistolen, en een heel verhaal over hoe dat gaat als boeven gevangen worden en opgesloten in de 'kooi' van het politiebureau, de sleutel veilig in de zak van de agenten, zodat ze niet meer weg kunnen lopen.
Ik weet dat één van mijn kleuters' grote broer de arrestatie van Salah Abdeslam van zeer dichtbij heeft meegemaakt, dat hij de laatste dagen alleen nog maar huilt en niet meer buiten durft. Zijn broertje in mijn klas, zijn nog kleinere broertje in het klasje naast mij, ze zien en horen het thuis al de hele week. Het voelt onwezenlijk en machteloos en gewoonweg verschrikkelijk hartverscheurend.
Gelukkig zijn er ook aan wie het wat voorbijgaat, of toch schijnbaar. Ze worden een beetje afgeschermd van al die gruwelijkheden. En op school, in de klas, is er houvast voor hen. Duidelijkheid, en veiligheid, en plezier met de vriendjes.
Eerlijk gezegd, de woorden die anders als vanzelf komen als ik schrijf, blijven nu wat steken. Of misschien komt het nog wel. Er is ook zoveel tegelijkertijd. Maar het moeilijkste van alles zijn twee dingen: onze moslimkinderen, hun mama's en papa's, onze kinderverzorgster die ook moslima is, ze voelen zich voor de zoveelste keer geviseerd, en dat is een zwaar understatement. En daarnaast... als Juf van zo'n jonge kinderen... zelf boordevol emoties zitten van wat er is gebeurd, de laatste maanden in Molenbeek, vorige week in Molenbeek, deze week in Brussel,... Maar evengoed is er de immense verbondenheid, in ons relatief kleine schooltje. Er wordt gezorgd voor elkaar. Er wordt gelachen en gepraat, we organiseren een stil moment met ouders en kinderen samen en tegelijkertijd ook een heel leuk paasfeest.
En in mijn klasje worden nog meer hartjes geknutseld. Straks hangen alle ramen vol. Met Veel Liefde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten