Vreemde dagen zijn het. Vandaag waren we met z'n zevenen in de klas. Vijf kleuters, twee Juffen. Ik heb zelf niet veel nieuwsberichten gezien, sinds gisteren. Bewust. Ik hoor en zie nu en dan wat voorbijkomen, en dat vind ik genoeg. Niet dat ik 'niet wil weten'. Niet dat ik 'niet wil zien'. Maar de sfeer die overal hangt, kruipt net als bij velen diep onder mijn huid.
Mijn kleuters vonden het ook een gekke dag vandaag. De hele voormiddag vroegen ze zich af waar al onze andere kindjes zouden zijn. Ze speculeerden. 'Misschien slapen ze nog?' of 'misschien zijn ze een beetje ziek en moeten ze hoesten?' of 'misschien zijn ze gewoon thuisgebleven?' en ook 'ik vind het wel leuk om met weinig te zijn want dan hebben we een klein kringetje maar ik wil ook met iedereen kunnen spelen, Juf, komen ze morgen dan?'
Ik zag nogal wat berichten op facebook vanochtend. Foto's met kaarsjes, wensen van steun voor elkaar en Liefde. Ik dacht 'zullen we wat Liefde verspreiden? Want hoe meer daarvan, hoe sterker we worden'. En zelfs met vijf kindjes kan je een hoop Liefde maken. Grote harten vol. Ze hangen aan het raam van ons klasje. Te blinken, te glitteren, te schitteren, zichtbaar vanbuiten en vanbinnen. Allemaal anders, net als alle mensen, en toch ook een beetje hetzelfde, want iedereen kan wel wat Liefde gebruiken, toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten