We hadden nog wat tijd, donderdag. En die grote letterbak lag op de tafel na het poetsen. Gabriël was geïnteresseerd, wilde er wat mee doen, en stond wat rond de bak te hangen. Ik dacht 'ach, we halen de knikkers nog eens boven, altijd leuk, en gegarandeerd beginnen ze de vakjes wel te vullen'.
In de doos met knikkers lagen toevallig wat plastic buizen, die de kleuters wel wilden gebruiken, maar niet alle knikkers gingen er doorheen. Tja... Je kan dat als Juf dan zo laten natuurlijk, maar ik dacht 'buizen genoeg in de klas, als we nu eens...'
Voila, dat bedoelde ik dus... eerst met een emmer onder de buis, maar we merkten al gauw dat dat niet zo handig was. Dus probeerden we met een lage bak. Elinam nam de beslissing: die gaat veel beter! Emmer weg dus, en de knikkers rolden.
Maar hoe verder ze kunnen rollen, hoe leuker toch, niet? Dus kijk, we zochten een tweede buis uit, en plakten ze samen aan elkaar, de dunnere in de dikke, en schoven de zwarte bak een heel eind verder. NU konden we knikkers rollen, zie, we hoorden ze rikketikken tegen elkaar, in de buis maar ook wanneer ze aan het eind in de bak belandden.
Hoe meer kleuters hoe meer vreugd, ze stonden er al snel met vijf, zes te dringen om toch ook maar die glazen balletjes te bemachtigen en het heerlijke gevoel van hun knikker te horen rollen en aan te komen te beleven.
En dus maakten we de dag nadien de zandbak leeg van al het speelgoed, zetten de knikkers in de buurt en maakten een reuzeknikkerbaan. En nee, het is nog niet gedaan, er zijn nog eindeloos veel mogelijkheden, dus wordt vervolgd...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten