Boos blij bang verdrietig... of hoe actueel een project kan zijn... 2

We verkenden de twee voorbije weken de verschillende gevoelens. Met grote prenten, en kleine situatieplaatjes: is dat kindje nu blij of boos? Wat denk je? Zo hadden we kleine gesprekjes. Juf met één kleuter, of met enkele, of in de kring met de hele groep. We maakten foto's, elke dag een andere emotie: kijk maar zo boos als je kan, en wie kan er supergoed huilen? ... Redelijk hilarisch, zelfs, want sommigen konden hun lachje hierbij niet verbergen, hoe goed ze ook probeerden om zo kwaad mogelijk te kijken of heel hard te wenen. En toen Juf het op een huilen zette, lag de hele groep plat van het lachen :-) (Niet echt de bedoeling, maar ik deed er natuurlijk ook een dikke schep op, dus wie kon het hen kwalijk nemen? bovendien wisten ze maar al te goed dat ik deed alsof!)

Er kwamen grote posters aan de deur met al onze foto's eronder, en die maakten indruk. De kleuters gingen heel vaak kijken en nog eens imiteren, elkaars' foto aanraken, met z'n tweeën of drieën ervoor gaan staan en tonen,...

En ondertussen gingen we een stapje verder: er werd geknutseld, gekleurd, geknipt, geplakt, vooral de grote rol tape moest eraan geloven, want iedereen had plots stukjes plakband nodig om zijn of haar tekeningen omhoog te hangen. De deuren kwamen alsmaar voller met boze, blije, verdrietige en bange mannetjes.

Superveel boeken werden er gelezen, samen of alleen, over bang en blij zijn, over iets willen, durven, kunnen,... over de weg kwijt zijn en over spookjes,... 

Ondertussen werden ook de gevoelsdoosjes bovengehaald. De kaartjes met verhalen werden bekeken en besproken, gesorteerd en beluisterd, en dan de brievenbusjes in. Boos bij 'boos', Verdriet bij 'verdriet',...

Juf hoorde vaker en vaker kleuters de gevoelswoorden gebruiken. Tijdens kringgesprekjes dook een nieuwe taal op. De taal van emoties. Stilaan, maar zeker. 

En toen werd het vrijdag, en weekend en gebeurde het onverwachte onvermijdelijke afschuwelijke in Frankrijk. Het had eender waar kunnen zijn, ook in ons eigen Molenbeek. 

Na een bewogen week met 'een minuut stilte', een kaarsjeswake, veel verdriet en onmacht bij ouders, schietpartijen vlakbij de school,... werd het weer donderdag. 

Heel veel handjes werden afgedrukt, op één groot blad. En op vrijdag zaten we samen, rond ons schilderwerk met kaarsjes erop. Ik vertelde over het verdriet en over ruzie, over hoe fijn ik het in ons klasje vind en hoe leuk het is om met mijn kindjes te kunnen spelen, over hoe geweldig het is om hen te horen zeggen tegen elkaar dat ze boos zijn, of verdrietig, of zich bang voelen, of net heel blij. De woorden die we gedurende twee weken hadden aangebracht en opgepikt, kwamen goed van pas. Iedereen was muisstil. En aan het einde applaudisseerden we voor onszelf. Want wij maken plezier. En samen dansen we. Gelukkig maar.