In een opwelling pende ik gisteren, zondag, neer wat ik de afgelopen week op school en breder, in Molenbeek zelf, had meegemaakt. In eerste instantie om al die emoties wat van me af te schrijven en te delen met collega's, ouders, vrienden. Toen raakte het nieuws bekend dat de terreurdreiging naar niveau 4 was opgetrokken, dat heel Brussel en het gehele Brusselse gewest min of meer lam was gelegd, door het stilleggen van metro's en de aanmaningen om drukke plekken te vermijden. 'Wat wordt ons niet verteld?', ging het door me heen, 'wat weten ze? is er werkelijk zo'n realistische dreiging of zijn het voorzorgsmaatregelen?' De hele zondag dacht ik aan mijn molenbeekse ketjes, en aan hun ouders. Ik woon buiten Brussel, en pendel dagelijks met trein en metro naar de binnenstad, maar kan dus 's avonds naar mijn rustige platteland. Mijn kindjes niet. Hun ouders ook niet. Op facebook lees ik de angst van ouders, maar ook heel veel mensen die ondanks de dreiging positieve noten posten. Een sfeer van 'we laten ons niet afschrikken, we willen verder leven'.
Intussen is het overleg bezig, van de veiligheidsraad en nog een pak heel belangrijke beleidsmensen. En hoor ik flitsen van nieuwsberichten. 'Morgen kunnen we de veiligheid binnen de metro garanderen', klinkt het. Ik maak me sterk dat ik maandag weer aan het werk kan. Ondertussen ontploft mijn pc bijna van de reacties op mijn blogberichtje. Ik verschiet er zelf van, wat het oproept, en hoeveel mensen met hetzelfde gevoel zitten, maar ook hoe anderen, die verderaf wonen zichzelf een beetje wakker geschud voelen. En eerlijk gezegd, ikzelf ook: nu pas sta ik er meer en meer bij stil wat het moet betekenen om juf, meester, kind, ouder, grootouder,... te zijn in een belegerd of bedreigd gebied.
Hoe leg je dit aan kinderen uit? Hoe geef je hen opnieuw het gevoel dat ze zich veilig buiten kunnen wagen? Dat ze weer voluit op het speelplein kunnen in de buurt van huis en school?
Even voor het nieuws van 19u krijg ik telefoon van mijn directie. De scholen blijven dicht morgen, klinkt het. Ik kan het niet geloven. Het is zo surreëel. 'Maar moeten we niet naar school komen om de kinderen die toch voor de deur staan, op te vangen?' Niet dus. Er is ten stelligste afgeraden om de dag op school door te brengen, zelfs zonder kinderen. Ik weet niet goed wat me overkomt en ik merk dat de uren opschuiven en dat ik eigenlijk alleen maar zit te denken aan wat ik dan wel moet met die maandag... Er wordt nog een poging ondernomen van collega's om toch op een of andere manier af te spreken, hier of daar, maar alles is zo plots, zo onverwacht. En ondertussen klinkt het op fb 'de helikopters vliegen hier boven ons hoofd' en 'het vriendinnetje van mijn dochter belde daarnet wenend hiernaartoe'... Ik kan alleen maar lezen en even reageren dat ik in gedachten bij hen ben. Daar, in ook 'mijn Molenbeek'.
Deze voormiddag zit ik al vroeg voor de pc. Met een gevoel van 'ik zal dan van thuis maar wat werk verzetten'. Maar het lukt niet zo. Het voelt heel vreemd, zo'n onverwachte thuis-dag. Bergen werk en niet weten waar beginnen.
Dus plaatsen mijn collega's en ik leuke ideetjes op onze school- en klaspagina's en blogs, voor thuis, om kinderen wat om handen te geven. Een kookideetje, een leuk dansliedje,... en ga ik door met reageren op wat mensen me teruggeven na mijn bericht van gisteren.
Het is vooral afwachten, nu, opnieuw. Hoe de situatie zal geëvalueerd worden voor morgen. Stilletjes hoop ik dat alles afgeblazen wordt en dat ik morgenvroeg om halfnegen mijn kindjes kan onthalen. Maar dan nog zal het de vraag zijn hoe ik hen op een of andere manier duidelijk kan maken wat er gebeurt, waarom ze plots niet naar school konden, en vooral vooral zelf rustig blijven, ademen, samen met hen. Misschien bouwen we dan een feestje, een 'joepie, we kunnen weer naar school-feestje'... En gaan we samen lekker dansen... Hopelijk...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten