Eindelijk weer naar de klas!

Het was nogal wat, de voorbije dagen. Maar nu kijken we weer vooruit... ja, er stonden politieagenten aan de schoolpoort, mijn kindjes hadden ze gezien bij het binnenkomen. En ja, ze wisten ook heel goed dat ze straks niet naar de opvang moesten :-) maar op school zouden worden afgehaald door mama of papa, door oma, mee mochten met een vriendje,... Dus wat zou hen tegenhouden om niet opnieuw voluit te gaan spelen, plezier maken, te bouwen, zandtaartjes te bakken, te tekenen en te knutselen,...? Eigenlijk waren ze allemaal zo'n beetje door het dolle heen, dat was het sfeertje dat er hing vanochtend. Overenthousiast. Dolblij. Weer met de vriendjes spelen, weer aan Juf vanalles kunnen vertellen, weer gewoon hun fruitje opeten voor de speeltijd,.. al die gewone dingen uit hun dagelijkse klasroutine. Van sommige kleuters weet ik dat ze de voorbije dagen in een klein appartement met het hele gezin binnen hebben gezeten. Anderen hebben het geluk van een klein stadstuintje, een binnenkoer, of familie buiten Brussel waar ze mochten gaan logeren. Maar allemaal hadden ze heel duidelijk hun klasje gemist. Datgene wat ze zo gewoon zijn ondertussen: de kring samen, symbooltjes hangen, een 'heksje van de week' kiezen, taakjes verdelen, buiten spelen, ... Ik werk normaal niet op woensdag, maar wat ben ik blij dat ik een paar uurtjes ben geweest bij hen! Samen geknuffeld, verhalen voorgelezen, babbeltjes geslaan, meegespeeld, mijn gewone werk als Juf weer oppakken.
Ook vanochtend bij het koffiemoment met de mama's hing er een heel bijzondere sfeer. Opluchting, tevredenheid, de verhalen nog eens doen van de afgelopen dagen, samen koffie drinken en ontbijten, even de angst en schrik kunnen delen, maar vooral Verbondenheid. Iedereen samen, in ons kleine schooltje dat we allemaal liefhebben. Mooi zo...